Często spotykam się ze stwierdzeniem, że mało jest informacji, dotyczących rozwoju dziecka w wieku poniemowlęcym. To fakt! Dlatego, że największe zmiany, w ciele małego dziecka, pod względu ruchowym, zachodzą właśnie w pierwszym roku życia.

Okres poniemowlęcy, czyli wczesne dzieciństwo, to okres między 12. a 36. miesiącem życia.

Dawniej niemowlę, a teraz dziecko, osiąga poziom ostrości wzroku charakterystycznego dla człowieka dorosłego. W 2. roku życia uczy się dostrajać swoje ruchy do kształtu przedmiotów, ich wielkości i oddalenia. Ma większą koordynację. Bardzo często dziecko w tym okresie naśladuje ruchy i czynności otaczających go osób. Dziecko uczy się mówić, również ma bogatą mimikę i gestykulację. W tym wieku, gdy dopiero uczy się wymowy, słowa są zniekształcone i trudno je zrozumieć. W wieku 3 lat rozpoczyna się okres przedszkolny.

ZACZNIJMY JEDNAK OD POCZĄTKU…

We wczesnym dzieciństwie, we wszystkich obszarach rozwoju, zachodzą niezwykle dynamiczne zmiany. Dzięki wsparciu rodziców, opiekunów, w ciągu zaledwie trzech lat dziecko zamienia się z niemowlaka w biegającego, mówiącego zdaniami, kontrolującego swoją fizjologię i kontaktującego się z wieloma różnymi osobami małego człowieka.

Przyjrzyjmy się temu bliżej – pod koniec pierwszego roku życia maluchy już zaczynają wstawać (u niektórych dzieci ten etap pojawia się już wcześniej), mało tego – zaczynają chodzić bokiem, co jest oczywiście bardzo ważnym etapem rozwojowym.

[adinserter block=”1″]

Podczas chodzenia bokiem:
– kształtują się nam krótkie mięśnie stóp i łuk podłużny oraz poprzeczny,
– wzmacnia się nam kontrola miednicy,
– niemowlę uczy się przenosić ciężar ciała na boki.

Po etapie chodzenia bokiem, występuje etap chodzenia, trzymając się jakiegoś przedmiotu, czyli maluch stoi, np. przy ławie, odwróci się bokiem tak, aby jedna rączka trzymała się ławy i zrobi kilka kroków w przód.

Jeśli chodzi o samodzielne kroki dziecka, jak widzicie, to długi proces, którego nie warto przyspieszać – maluch ma na nie czas do 18 miesiąca życia.

Pierwsze samodzielne kroki dziecka odbywają się na szerokiej podstawie. Czyli dziecko ma szeroko rozstawione nogi, aby zwiększyć sobie płaszczyznę podparcia, czyli aby dziecku było łatwiej. Stopy lądują całe na podłożu, brzuszek jest wypięty do przodu.
Każde dziecko jest inne i zacznie chodzić, gdy będzie na to gotowe. Nauka chodu jest długotrwałym i trudnym procesem, w którym mięśnie tułowia muszą być odpowiednio wzmocnione, aby do tego doszło.

Pod koniec pierwszego roku życia, dzięki wcześniejszym zabawom z dorosłym i bacznej obserwacji otoczenia, dziecko zaczyna używać różnych przedmiotów w sposób zgodny z ich funkcją. Zaczyna turlać piłkę, wkładać klocki do pojemnika, próbować układać klocki jeden na drugim. Jego rączki stają się na tyle sprawne, że potrafi już, trzymając dwa klocki w jednej ręce, drugą chwycić trzeci. Naśladując dorosłego, zacznie też próbować „rysować” – czyli, na razie, wodzić kredką po papierze.

W drugim i trzecim roku życia dziecko doskonalić umiejętności lokomocyjne, zaczyna stabilnie chodzić, biegać, próbuje skakać, a także przejawia zdolności do manipulacji przedmiotami – rysuje, układa wieże z klocków i posługuje się sztućcami.

Maluch biegać zaczyna: około 17. miesiąca życia, choć oczywiście jest to kwestia indywidualna.

Maluch skakać zaczyna: między 22. a 28. miesiącem życia dziecko podskakuje raz w miejscu, nie upadając. Między 23. a 30. miesiącem życia dziecko skacze do przodu, nie upadając.

Bardzo ważna jest również umiejętność wchodzenia i  schodzenia po schodach – o tym pisałam tu: Klik

Dynamiczny rozwój fizyczny dziecka w pierwszych trzech latach życia stanowi ważną podstawę jego usamodzielniania się i zdobywania kompetencji do  samoregulacji.

Dobrnęliście ze mną do końca 🙂

Bibliografia: Magdalena Czub „ Rozwój dziecka”

Medycyna Praktyczna

[adinserter block=”2″]